Waar stilte spreekt - publicatie internationaal kunsttijdschrift

Tussen Fluisteren en Verdwijnen – Over Whispering en Dreamy Girl

Drie van mijn tekeningen verschenen recent in een Engelstalige kunstpublicatie: twee uit de serie Whispering en het op zichzelf staande werk Dreamy Girl. Drie beelden die elk op hun eigen manier tastbare stilte vangen – momenten waarop het zichtbare zich vermengt met gevoel, en waarin woorden overbodig worden.

De serie Whispering ontstond vanuit een verlangen om de zachte, haast ongrijpbare momenten van het leven vast te leggen. Die ogenblikken waarin de tijd lijkt stil te staan en alles vervaagt, alsof je even vergeet waar je bent. Het zijn de fluisteringen van het leven – verhalen die verscholen liggen in een blik, in de schaduw van een gezicht, in een spoor op verweerd papier. De figuren in deze serie verschijnen alsof ze opkomen uit een herinnering die nog net niet helemaal verdwenen is. Ze bewegen tussen aanwezigheid en afwezigheid, alsof ze zich nog niet volledig hebben laten horen, maar wel voelbaar zijn.

De tekeningen zijn opgebouwd in lagen: zachte lijnen in grafiet brengen de contouren tot leven, aquarel vormt een ademende ondergrond waarin ruimte ontstaat, terwijl pastel en conté nuance aanbrengen zonder de stilte te doorbreken. Die gelaagdheid is cruciaal. Ze weerspiegelt niet alleen het materiaalproces, maar ook het innerlijk landschap dat ik probeer te verbeelden – een landschap waar stilte spreekt, en waar detail een hoofdrol speelt.

De twee geselecteerde tekeningen uit Whispering dragen elk een eigen toon. De ene figuur kijkt je aan met een blik die net uit het heden lijkt te glippen, de ander lijkt naar binnen gekeerd, gevangen in een gedachte die zich niet uitspreekt. Samen fluisteren ze een verhaal dat groter is dan hun contouren – een verhaal over wat verborgen blijft, over de kracht van het nauwelijks aanwezige.

Het derde werk, Dreamy Girl, ademt een dromerige verstilling. Haar blik is afwezig en tegelijk intens — alsof ze ergens anders is, verdwaald in een innerlijke wereld die net buiten ons bereik ligt. Ze lijkt te luisteren naar iets dat diep vanbinnen resoneert: flarden van een herinnering, een gedachte die nog vorm moet krijgen, een gevoel dat geen naam heeft.

Haar gezicht is met grote zorg uitgewerkt, tot in de kleinste nuances. Daarin schuilt haar aanwezigheid, geconcentreerd en tastbaar. Maar haar handen en lichaam blijven slechts als schets aanwezig, vluchtig, nauwelijks gedefinieerd — alsof ze oplost, of nog niet helemaal is aangekomen. Deze tegenstelling tussen detail en losheid versterkt het gevoel van een tussenruimte: ergens tussen nabijheid en afstand, tussen weten en vergeten.

De combinatie van bister en grafiet draagt bij aan die sfeer. De warme verweerde tinten wikkelen zich om haar heen als de zachte contouren van een herinnering. Dreamy Girl is geen portret in de klassieke zin, maar een momentopname van een innerlijke toestand.

Wat deze drie tekeningen verbindt, is hun aandacht voor het moment tussen verdwijnen en verschijnen. Ze geven ruimte aan stilte, aan dromen, aan het verlangen om te blijven en de neiging om te vervagen. Ze zijn gebouwd op lagen – van materiaal, van gevoel, van betekenis. Voor mij zijn het geen illustraties van een verhaal, maar het verhaal zelf: fluisterend, zoekend, nooit helemaal uitgesproken.

Dat deze werken nu ook buiten Nederland hun publiek vinden, betekent veel voor mij. Niet alleen omdat ze worden gezien, maar omdat ze worden gevoeld – stil, intens, en in alle kwetsbare kracht die ik erin gelegd heb.

Liefs,

Kaat