Exposeren - van atelier tot ontmoeting

Na mijn laatste expositie voelde ik opnieuw hoe intens het is om werk naar buiten te brengen. Niet alleen omdat het letterlijk de muren van mijn atelier verlaat, maar ook omdat ik tegelijk een deel van mezelf toon aan de buitenwereld. Deze blog is een poging om woorden te geven aan wat exposeren, in de breedste zin van het woord, voor mij betekent.

Exposeren is voor mij veel meer dan mijn tekeningen simpelweg aan een muur hangen. Het is mezelf blootgeven, niet in letterlijke zin, maar op een manier die misschien nog wel kwetsbaarder is. Elk werk, elke tekening die ik toon, draagt namelijk een stukje van mijzelf: een gedachte, een gevoel, een moment van verlangen of verlies. In die zin is een expositie niet alleen een weergave van mijn werk, maar ook een stukje van mijn innerlijke wereld.

In mijn atelier werk ik vaak in stilte. Die stilte is bijna tastbaar. Soms werk ik uren aan een vorm of een schaduw, niet om iets perfect te maken, maar om de gelaagdheid tot leven te laten komen. Het is de traagheid van het proces, het luisteren naar het materiaal, het opbouwen van lijnen en vlakken waarin ik me kan verliezen. Het is in die stilte waarin de kwetsbaarheid zich aandient die ik uiteindelijk toon op papier.

Wanneer het werk mijn studio verlaat, maakt het de overstap van de beslotenheid van het atelier naar de openheid van de expositieruimte. Het is niet langer meer alleen van mij, maar het wordt gedeeld met de toeschouwers. In die fase spreken de tekeningen voor zichzelf, maar ook voor de gelaagdheid die erin besloten ligt – de gevoelens die ik misschien niet hardop uitspreek, maar die subtiel doorschemeren in mijn werk zelf.

De voorbereiding voor een expositie is een proces op zich. Het begint veel eerder dan de opbouw van de tentoonstelling. De keuze van welke werken te tonen is vaak moeilijk, omdat ik een diepe verbondenheid voel met elk stuk dat ik maak. Het gaat niet alleen om de afwerking of de techniek, maar ook om de emotie die het werk uitstraalt. Wat wil ik dat de kijker ziet? Wil ik dat stukje van mezelf, dat in het werk verborgen ligt, laten zien? Vaak duurt het even voordat ik de juiste combinatie van werken heb gevonden die samen een verhaal vertellen, die een sfeer neerzetten die overeenkomt met waar ik op dat moment sta als kunstenaar.

Daarna volgt de praktische kant: inlijsten, kaartjes maken, promotie, vervoer, het ophangen etc. Allemaal zaken die de beleving van de werken beïnvloeden. Het is een balans tussen het technische en het emotionele, tussen wat de ruimte nodig heeft en wat het werk nodig heeft om optimaal tot zijn recht te komen. Alles moet kloppen, niet in de zin van perfectie, maar in de zin van beleving.

Een van de meest waardevolle aspecten van exposeren is de ontmoeting met de bezoekers. De gesprekken die ontstaan – over techniek, over emotie, over wat iemand raakt – zijn vaak verrassend. Soms hoor ik interpretaties die ik zelf niet had voorzien, maar die moeiteloos aansluiten bij wat ik heb proberen te verbeelden. Wat ik erg waardeer, is de oprechtheid van sommige gesprekken. Bezoekers vertellen me hoe ze zich voelen bij bepaalde werken, of wat het werk bij hen oproept. Soms is een tekening een aanleiding voor een persoonlijk verhaal, een herinnering, of een moment van herkenning. Het is vaak verrassend en ontroerend om te merken hoe kunst mensen in staat stelt om iets van zichzelf te delen, soms op een manier die ze niet hadden verwacht - een gedeeld moment van verbinding.

Door te exposeren, laat ik een deel van mijzelf zien. Mijn emoties, mijn innerlijke wereld komt tot uiting in mijn werk op papier. In een wereld die vaak gehaast is en perfectie verlangt, kies ik bewust voor kwetsbaarheid, gelaagdheid en een traagheid die voelbaar mag zijn in mijn werk.

Ik ben dankbaar voor iedereen die de tijd neemt om te kijken, te voelen en even stil te staan bij wat er op de muren hangt. De gesprekken, de blikken, de reacties van bezoekers geven het werk een extra dimensie. Dat is wat delen van kunst voor mij zo bijzonder maakt.

Nadat de expositie voorbij is, keer ik weer terug naar de stilte van mijn atelier om rust te vinden, te creëren, mezelf te verliezen in het proces, waarin de gelaagdheid van het zijn tot leven komt.

Blijf kijken, blijf ontdekken, blijf verwonderen!

Liefs, Kaat